Annapaola Ginammi
Voor Annapaola begint alles bij de balans van de ruiter.
Annapaola wilde altijd al met paarden werken, maar moest er eerst een universitaire studie Filosofie voor afronden om er vervolgens toch achter te komen dat haar hart bij de paarden ligt. Uitgeleerd is ze nooit en ze deelt haar kennis graag met klanten van alle leeftijden en niveaus. Naast het lesgeven, volgt ze nu ook een opleiding tot zadelpasser en -reparateur.
Acht jaar was ze, toen ze begon met paardrijden bij een manege. De eerste jaren mocht ze maar 1 x per week een half uurtje rijden, maar al snel was ze het hele weekend op de manege te vinden om te helpen. Vanaf haar 13e begon ze met het verzorgen en bijrijden van pony’s en op haar 16e kocht ze haar eerste eigen paard; een KWPN merrie ‘Olita’.
“Ik had – terwijl ik nog op de middelbare school zat – drie baantjes tegelijk om mijn paard te kunnen onderhouden, om lessen te nemen en wedstrijden te rijden. Ik moest namelijk alles zelf betalen. In het begin heb ik een half jaar lang zonder zadel gereden, omdat bleek dat mijn paard een maatzadel nodig had en daar moest ik voor sparen.”
Toen haar paard met pensioen ging en Annapaola het druk kreeg met haar studie en PhD, kwam het paardrijden op een lager pitje te staan. Ze heeft in verschillende landen gewoond en kwam niet altijd toe aan rijden. “Ik heb wel nog in de eerste jaren naast mijn studie paarden getraind voor een manege en springstal in Amerika en een jong paard opgeleid voor een fokker in Oostenrijk.” Na haar afstuderen en tijdens haar stressvolle baan als onderzoeker bij de UvA, stopte ze helemaal met paardrijden. Deze periode duurde een aantal jaar. “Ik ben er lang op gericht geweest om uiteindelijk professor te worden. De laatste jaren werd het me echter steeds duidelijker dat – hoewel ik het werk inhoudelijk erg interessant vond – ik doodongelukkig werd van het werkklimaat. Ik ben toen zonder concreet plan in 2021 met de ORUN 2 begonnen, waar Justus een van de docenten was. Dat voelde echt als thuiskomen! Dus ik heb voor mijn eigen welzijn gekozen en heb de collegezaal omgeruild voor de rijbaan. Ik blijf echter ambitieus en een studiebol en wil me zo ver mogelijk doorontwikkelen. Mijn plan is om dit jaar verder te gaan met de opleiding instructeur basissport (ORUN 3). Daarnaast ben ik ook bezig met een opleiding tot zadelpasser.”
Voordat Annapaola haar eigen paard had, heeft ze verschillende bijrijdpony’s gehad. Dat waren alleen pony’s waar niemand anders op wilde, want dat waren de enige waar ze gratis op mocht rijden. Eén pony bokte ontzettend en een andere jonge pony stond onder het zadel alleen maar stil, omdat hij te hardhandig was ingereden. Het mooie was dat ze met deze pony’s van alles kon uitproberen wat ze in boeken had gelezen en daar heeft ze ontzettend veel van geleerd. Het nare was wel dat telkens zodra de pony dankzij haar harde werk weer keurig deed wat er van hem verwacht werd, de eigenaar hem weer zelf ging rijden en Annapaola de pony kwijt was.
“Pas toen ik mijn eigen paard kocht kon ik me echt gaan ontwikkelen op dressuurmatig vlak. Mijn eigen merrie heb ik zelf opgeleid van groen tot Z2 dressuur- en B spring-niveau en actief wedstrijden gereden. De trainingen deed ik veelal in het bos en in de berm langs de weg, want voor een lange tijd stond ze op een boerderij zonder rijbaan. Ook hebben we veel lange ritten gemaakt samen; met zadeltassen vol met eten en drinken voor ons beiden waren we de hele dag onderweg.”
Blijven ontwikkelen
“Toen ik na mijn aantal jaren pauze het paardrijden weer oppakte was dat een grote tegenvaller! In mijn hoofd kon ik nog net zo rijden als vroeger, maar de stressvolle jaren met veel te veel uren achter de computer hadden zijn tol geëist op mijn lichaam. Mijn spieren waren verkort en verkrampt waardoor ik de ontspanning en de fijne coördinatie miste die je nodig hebt om goed op een paard te kunnen zitten en inwerken. Het rijden was toen eigenlijk alleen maar frustrerend voor me en het had weinig gescheeld of ik was er helemaal mee gestopt. Gelukkig heb ik toch doorgezet en inmiddels (mede dankzij een intensief sport-revalidatie traject) rijd ik weer met veel plezier. Mijn ambitie is om eerst weer helemaal terug te komen op mijn oude niveau en dan daar zo ver mogelijk voorbij!”
Maar Annapaola heeft meer ambities. Ze wil zichzelf blijven ontwikkelen als instructeur, wat voor haar betekent: meer kennis opdoen van de fysieke en mentale aspecten van het paardrijden, waardoor ze het rijden leuker en makkelijker kan maken voor ruiter en paard. Het zadel speelt hierin ook een belangrijke rol, omdat een zadel beïnvloedt hoe goed en ontspannen het paard kan lopen en of een ruiter in balans kan zitten op dat paard en hoeveel moeite dat kost. Haar opleiding tot zadelpasser en -reparateur komt hier goed bij van pas.
Rijd de grond, niet je paard
De beste tip die ze ooit heeft gekregen is: ‘rijd de grond, niet het paard’. “Zo terugkijkend denk ik dat een belangrijke stap in mijn rijkunstige ontwikkeling kwam toen ik mij bewust werd van het belang van verticale balans. Een paard moet immers om zijn rug te kunnen ontspannen verticaal in balans zijn. Dat wil zeggen: met zijn gewicht gelijkmatig over de linker- en de rechterzijde verdeeld en de schouders middenvoor de heupen. En de enige manier – in mijn optiek – om de verticale balans van een paard te verbeteren, is om continu de lijn die je wilt rijden te visualiseren. Dus letterlijk rijden van de zandhoop, tot de volgende hoefafdruk en weer het volgende punt. Steeds iets uitkiezen waar je overheen wilt rijden en je been-, teugel- en gewichtshulpen zó geven alsof je precies over die gevisualiseerde lijn rijdt. Pas als je dat doet, voel je het meteen als je paard naar binnen of naar buiten valt en kun je dat corrigeren en zo het paard in verticale balans brengen.
Ironisch genoeg vind ik juist dit het allerlastigste om over te brengen op mijn lesklanten, want of ze daadwerkelijk hun lijnen visualiseren of niet, dat kan ik niet controleren.”
Alles begint bij de balans van de ruiter
Het belangrijkste vindt Annapaola dat zowel paard als ruiter zich fijn voelen in de les. En dat begint voor haar bij de balans van de ruiter. Met het toenemen van zijn balans gaat de ruiter zich namelijk steeds zekerder voelen op het paard en kan steeds fijner inwerken. Voor het paard wordt de ruiter – met het toenemen van zijn balans – steeds makkelijker te dragen en wordt het beter in staat gesteld om het gevraagde uit te voeren. Ze let dus tijdens de lessen vooral op de balans van de ruiter en daar horen ook gewichtshulpen bij. “Ik besteed veel aandacht aan het meezitten in de beweging bij overgangen en tempowisselingen (balans voorwaarts-achterwaarts) en het inzetten van het gewicht bij wendingen en zijgangen (balans links-rechts). Op een hoger niveau komt daarbij dat de ruiter zijn gewicht kan gaan inzetten om het horizontale evenwicht van het paard te verbeteren.”
Ook wil ze haar ruiters graag zelfstandig maken, zodat ze ook weten waar ze mee aan de slag kunnen als ze bijvoorbeeld een keer gaan vrijrijden of een eigen (lease) paard krijgen. Hoe zet je een paard aan de hulpen, hoe kun je aan het paard merken of je goed bezig bent of niet? “Het paard doet het voor mij altijd goed en heeft daarbij voor mij de hoogste autoriteit in het bepalen of zijn ruiter goed rijdt of niet. Dus ik let bij het paard vooral op de mate van ontspanning en de gezichtsuitdrukking, wat mij weer vertelt of we (de ruiter en ik) goed bezig zijn of niet.”
De grootste voldoening heeft Annapaola dus wanneer de ruiter zelfverzekerder gaat rijden, waardoor het paard ontspannener gaat lopen. Ook vindt ze het leuk wanneer ruiters haar vragen stellen en ze zo haar kennis en passie kan delen.
Op haar eigen rijden is ze heel kritisch. Dat begint met haar eigen houding en balans. “Ik wil namelijk – voordat ik iets van het paard ga vragen – er zo zeker mogelijk van zijn dat ik hem nergens in de weg zit.” Haar grootste handicap is, dat ze soms zo geconcentreerd is dat ze vergeet adem te halen. Haar sterkste punt is dat ze erg rustig en stabiel is en dat ze altijd goed voor ogen houdt wat ze van een paard verwacht.
Momenteel is er geen eigen paard, maar rijdt Annapaola met heel veel plezier onze Polly en soms nog wat andere paarden. “Met Polly heb ik een goede klik. Een echte merrie – daar houd ik van -, een grote knuffel en erg werkwillig en intelligent. Maar eigenlijk vind ik alle paarden en pony’s stuk voor stuk bijzonder.” De wens voor weer een eigen paard is er wel, dus hopelijk komt er snel een op haar pad!
Zin om aan de slag te gaan?
Heb je een starterspakket, begin je net met paardrijden of wil je werken aan je eigen balans? Boek dan een privéles bij Annapaola of bekijk ons lesrooster voor de groepslessen die zij geeft.